REGENZBURG
Poslednji nemački grad koji smo obišli na ovom putovanju bio je
Regenzburg. On ima preko 150.000 stanovnika i nalazi se na Dunavu, tačno 2.379
km od njegovog ušća. Regenzburg je važno pristanište i faktički do njega je
Dunav plovan za ozbiljne brodove.
 |
| Regenzburg. |
Zbog svog dobro sačuvanog
srednjovekovnog gradskog
jezgra Regenzburg je uvršten na Uneskovu listu
svetske kulturne baštine. Međutim, ima ovaj grad i znamenitosti iz starijih
vremena, kao što je Porta Pretorija, tj. rimska kapija, čiji su delovi
inkorporirani u jednu mlađu građevinu.
 |
| Porta Pretorija. |
Glavna atrakcija Regenzburga je katedrala
posvećena sv. Petru. Njena gradnja je započeta 1275. godine, a većim delom
završena je 1634. godine. Šta reći? Još jedna velika, bogato dekorisana,
gotička crkva. Najviše pažnje mi je privukao mali, neugledni reljef, nedaleko
od ulaza. Reč je o “Judensau”,
tj. prikazana je krmača koja doji tri Jevreja. Takve
predstave nisu neuobičajene na srednjovekovnim crkvama Zapadne Evrope, ali ova
u Regenzburgu izazvala je proteste kojekakvih profesinalnih dušebrižnika i boraca
za ljudska prava, koji su zahtevali da se reljef ukloni. S obzirom da živimo u
nakaradno “tolerantnim” vremenima, malo je falilo da se to i desi. Stvar je dospela na sud
i na radost istoričara umetnosti, arheologa, istoričara i drugih normalnih
delatnika kulture, sudija je odlučio da se reljef ne dira, pošto je u
pitanju kulturno – istorijski spomenik, već da se ispod postavi tabla,
koja će objasniti da to nije lepo, ali da su bila takva vremena, bla, bla,
bla...
 |
| Katedrala sv. Petra. |
 |
| Judensau. |
Sledeća na redu bila je crkva sv. Dzejmsa
(Jakova), koja je nekada bila deo manastira. Osnovali su ga irski misionari u
11. veku, a kasnije su ga preuzeli Škoti. Sama crkva nije preterano zanimljiva,
ali jeste njen ulazni portal ukrašen grubim grotesknim reljefima.
 |
| Crkva sv. Dzejmsa. |
Moram da spomenem i baziliku sv. Emerama,
koja je deo benediktinskog samostana. Ovaj manastir je osnovan 739. godine i,
kao što mu ime kaže, posvećen je sv. Emeramu, svecu iz 7. veka, koji je ovde
sahranjen. Što se tiče bazilike, radi se o romaničkoj crkvi, ali njena
unutrašnjost je u potpuno baroknom maniru. Barok baš ne volim, ali ova
bogomolja mi je bila interesantna. U pitanju je ljuti barok i to onaj
najkitnjastiji. Zlatna boja na sve strane, na freskama oblačići i anđelčići,
sve uokvireno zlatnim ramovima, grobni natpisi sa ugraviranim skeletima,
orgulje i sl. Izdvojio bih sjajnu oslikanu drvenu tavanicu u zapadnom
transeptu.
 |
| Bazilika sv. Emerama. |
Jedan od simbola Regenzburga je njegov
kameni most iz 12. veka. Kada je napravljen imao je 16 stubova, a danas su
vidljiva 15, jer je jedan inkorporiran u skladište soli iz 17. veka. Prvobitna
dužina bila mu je 336 metara. Četiri
veka bio je jedini most na Dunavu od Ulma do Beča i zbog toga je Regenzburg
postao centar trgovine, što je i te kako doprinelo njegovom razvoju.
 |
| Kameni most. |
Odmah pored mosta nalazi se “Historische Wurstkueche zu
Regensburg”, odnosno stari restoran, poznat po svojim
kobasicama. Naime, kada se počelo sa gradnjom mosta 1135. godine, ovaj objekat
je predstavljao nekakvu bazu, tj. kancelariju graditelja, a kada je završen
1146. godine, pretvoren je u
restoran “Garkueche auf dem Kranchen” (Restoran pod dizalicom). Sadašnje zdanje je iz 17. veka, ali može
da se kaže da ovaj ugostiteljski objekat u kontinuitetu radi od 12. veka.
Dnevno ispeku 6.000 kobasica. Podrazumeva se da sam i njih isprobao i ok su,
možda i najbolje koje sam jeo na ovom putovanju, ali kao što već rekoh, nisam
nešto impresioniran nemačkim kobajama, kao ni kupusom koga obično uz njih
služe.
 |
| Historische Wurstkueche zu Regensburg. |
Na par desetina metara od “istorijskog” restorana sa kobasicama nalazi se Dunavski muzej brodarstva.
Zapravo, radi se o dva stara broda vezana uz kej. Jedan je motorni tegljač,
kakvih je doskoro bilo koliko hoćeš po Dunavu, a drugi je parobrod sa
lopaticama na obe bočne strane. S obzirom da sam bivši lađar, to nisam hteo da
propustim.
 |
| Parobrod Ruthof. |
Pomenuti parobrod “Ruthof” napravljen je 1923. godine
za firmu Bavarski lojd. Godine 1944. naleteo je na minu kod mesta Eršekčanad u Mađarskoj i potonuo. Dvadesetijednu godinu bio je pod
vodom, a onda je izvađen, obnovljen i ponovo stavljen u upotrebu, ovaj put za
potrebe mađarske kompanije Mahart i to pod imenom “Eršekčanad”. Sve do sredine
sedamdesetih prošlog veka plovio je po Dunavu. Od 1983. Godine izložen je u
Regenzburgu kao muzejski brod.
Parobrod “Ruthof”, tj.
“Eršekčanad” dugačak je 61,55 m,
širok 7,9 m, a kod lopatica 16,60 m. U njegovom potpalublju smeštena je izložba
maketa dunavskih brodova, kao i stara lađarska oprema. Kada smo to pogledali
otišli smo u mašinsko postrojenje, a onda obišli kabine, kuhinju, ruder
(komandni most) itd. Sjajan brod, a uz to smo i baš
srdačno dočekani od službenika Dunavskog muzeja brodarstva.
 |
| Parobrod Ruthof. |
Tako to rade Nemci, za razliku od nas koji
ne hajemo za naš parobrod “Car Nikola II”, tj. kasnije Split. On danas truli u kladovskom
brodogradilištu, ako uopšte više i postoji, a prilično je stariji i ima mnogo zanimljiviju i burniju istoriju u odnosu na
ovaj nemački brod.
Na nekih desetak kilometara od centra
Regenzburga, na jednom brdu iznad Dunava, nalazi se Valhala spomenik. U pitanju
je velika građevina oblika klasičnog grčkog hrama, koja je građena od 1830. do
1842. godine. U tom hramu izloženo je 65 ploča sa imenima slavnih Nemaca i 130
bista, i to počevši od Arminija, pobednika nad Rimljanima u Teutoburškoj šumi,
pa sve do poznatih ljudi modernog doba. Na pločama su zapisana imena ličnosti
iz baš drevnih vremena, kao što su pomenuti Arminije ili Odoakar, Alarih, Teodorik,
dok su ovi nešto “mlađi”
predstavljeni bistama. Tu su razni Habzburzi, Gutenberg, Direr,
Kopernik, Martin Luter, Betoven, Bah, Bizmark, Štraus, ali i Erazmo
Roterdamski, Rubens, Van Dajk, Katarina Velika, Ajnštajn, tako da to “znameniti Nemci” treba shvatiti u
malo širem smislu.
 |
| Valhala. |
Нема коментара:
Постави коментар